Videos relacionados con comprar موقع انمي زد

ژوژا کنتس، هنرمند مجار از عصیان و میل به آزادی می خواند

نماد مبارزه با خشونت جنسیتی در کنگو از تجربیاتش می گوید

جایزه کنکورد بنیاد شاهزاده آستوریاس اسپانیا امسال به کدی آدزوبا، تعلق گرفت. هیات داوران در مراسم اهدای جایزه به این خبرنگار مبارز حقوق مدنی او را «نماد مبارزه صلح جویانه با خشونت جنسیتی، فقر و تبعیض علیه زنان» خواند. تلاشهای این روزنامه نگار ۳۳ ساله اهل کنگو، برای بسیج افکارعمومی علیه خشونت اعمال شده بر زنان در جمهوری دموکراتیک کنگو، تحسین جهانیان را برانگیخته است. با وی درباره تجربیات و فعالیتهایش گفتگویی انجام داده ایم.

یورونیوز: شما روزنامه نگار و وکیل هستید. مبارزاتی که با خشونت جنسی علیه زنان، انجام داده اید در زندگی حرفه ای شما دیده می شود. از اولین گفتگویتان با یک زن قربانی خشونت جنسی چه خاطره ای دارید؟

کدی آدزوبا: «نتوانستم گفتگو را به پایان برسانم. اولین بار در سال۲۰۰۰ بود. در محل بودم و زنی را دیدم. می خواستم بدانم چه بر سرش آمده است و این زن چه چیزهایی را تحمل کرده است. میکروفن را جلوی صورتش گرفتم. در چشمانم خیره شد. نمی خواست با من حرف بزند. اصرار کردم. به او گفتم خیلی مهم است که حرف بزند. نگاهی به من انداخت و پرسید مطمئنید می خواهید بشنوید؟ توان شنیدنش را دارید؟ گفتم: البته. دو دقیقه با من حرف زد و بعد، من بلند شدم و رفتم. از او خداحافظی هم نکردم، تشکر هم نکردم. فقط بلند شدم و رفتم. [ یک جورهایی] فرار کردم. چیزهایی را که به من گفت، قبلاً هم می دانستم، اما تا آن موقع آنها را از زبان کسی که خودش قربانی است، نشنیده بودم. به همین دلیل فرار کردم.

یورونیوز: این گفتگو چه تأثیری بر شما داشت؟

کدی آدزوبا: «از آن موقع با خودم عهد کردم که هر آنچه در توان دارم [برای این زنان] انجام دهم. هر کاری که با دانش اندکم از دستم بر می آید، انجام دهم تا در بهتر کردن شرایط زندگی این زنان نقشی داشته باشم. کار بزرگی نمی توانم بکنم زیرا امکانات زیادی ندارم. من تها یک میکروفن دارم، یک میکروفن برای افشای اطلاعات، برای اینکه از آنچه بر سر این زنان می آید، پرده بردارم.»

یورونیوز: یک قربانی برای اینکه همیشه قربانی نباشد، باید چه راهی را برود؟

کدی آدزوبا: «در وهله اول به زمان نیاز دارد. صحبت از یک روز، دو روز، یک ماه، دو ماه و پنج ماه نیست. متاسفانه حتی صحبت از دو سال هم نیست. چندین سال، شاید پنج سال، شش سال، یا حتی ده سال وقت لازم است تا آثار زخمهای فیزیکی، پارگی ها، آسیبها و شکنجه ها از بین برود. بدن فرد باید التیام پیدا کند. اولین چیز همین است: التیام جسمی. بعد از این باید به کمک درمانهای روانی-اجتماعی و روان درمانی آثار روحی این زخم ها التیام پیدا کند و اگر اینها اثر کرد، باید سراغ درمان های گروهی رفت. سپس باید روی این موضوع کار شود که وی همراه با گروه در جامعه ای که از آن طرد و حذف شده بود، دوباره پذیرفته شود. و این پذیرش اجتماعی باید با پذیرش اقتصادی نیز همراه باشد که خیلی مهم است. در غیر اینصورت این زنان دچار فقر می شوند چون راه خود را در جامعه گم کرده اند.»

یورونیوز: آیا این درمان کامل بدون مجازات کسانی که زن را به این روز انداخته اند، امکان پذیر است؟

کدی آدزوبا: «خیر، بدبختانه ممکن نیست. درمان، بدون مجازات ستمکاریها کامل نیست، زیرا عاملان و کسانی که مرتکب این اعمال شده اند، آزادنه می گردند. تقصیرکار و گناهکار آزاد است و زن ستمدیده وقتی این چیزها را می بیند، می بیند کسانی که این کارها را با او کرده اند آزادند، بیشتر رنج می کشد. این آسیب فقط منحصر به این زنها نیست بلکه شامل همه ما و همه جامعه می شود.»

یورونیوز: شما به دلیل محکوم کردن خشونتها و جنایات علیه زنان، مورد تهدید قرار گرفته اید و مجبور شده اید، وطنتان را ترک کنید. چگونه می توان با ترس، زندگی و کار کرد؟

کدی آدزوبا: «وقتی تهدید می شوم به این دلیل است که کاری کرده ام، مثلاً یکی از عاملان این خشونتها را تحریک کرده ام یا نظام را به چالش گرفته ام. اما این زنان، اینها چه کسی را به چالش گرفته اند؟ هیچکس را. هیچ کاری نکرده اند، اما قربانی بدترین خشونتهایی هستند که قابل تصور نیست. همین به ما جرئت می دهد. درست است وقتی این پیام را دریافت می کنید” اگر به کارت ادامه دهی دو گلوله به سرت شلیک خواهد شد“، می ترسید. اما کسی که می خواهد شما را بکشد، برایتان پیام اس ام اس نخواهد فرستاد. مستقیماً سراغتان خواهد آمد.»

یورونیوز: کلید برقراری صلحی پایدار در جمهوری دموکراتیک کنگو در دست کیست؟

کدی آدزوبا: «همه. همه مسئولند. صلح یک مسئله جهانی است. نخست کارگزارها، آنهایی که مستقیماً مسئولیت حفظ جان و مال مردم را بر عهده دارند و از این نظر دولت کنگو را مسئول می دانم. به همین میزان نیز جامعه مدنی مسئول است، یعنی ما. ما باید از این دولت پشتیبانی کنیم تا کارش را بهتر انجام دهد. کشورهای ناحیه هم مسئولند، کشورهای پیرامون ناحیه دریاچه های بزرگ آفریقا، و همه همسایه های جمهوری دموکراتیک کنگو. قاره آفریقا هم مسئولیت دارد، نسبت به کشورهای آفریقایی مسئولیت دارد. اتحادیه آفریقا باید به وظایفش عمل کند و مشکلات را بشناسد و علیه [عاملان این خشونتها] وارد عمل شود. سپس مسئولیت از مرزها فراتر می رود، فراسوی دریاها می رود و متوجه جامعه جهانی می شود. جنگها و درگیری ها در کنگو قبل از هر چیز بر سر مشکلات اقتصادی است. ارتباط های فراوان، مستقیم و غیرمستقیم، وجود دارد که عامل تأمین مالی گروههای مسلح هستند که منافع اقتصادی گروه های خاصی را تأمین می کند. این منافع اقتصادی عامل مرگ شش میلیون مردم کنگو و اِعمال خشونت جنسیتی بر بیش از پانصد هزار زن بوده است. بنابراین مسئولیت این وضعیت بر دوش همه است و هر کسی باید پاسخگوی اعمال خودش باشد. تنها به این صورت است که عدالت برقرار خواهد شد.»

یورونیوز: در تاریخ کنگو جنگهای فراوان رخ داده، اما این تاریخ شاهد مبارزه دائمی زنان در حمایت از صلح هم بوده است. ما در اروپا، قاره ای که این جایزه را به دلیل تلاشهایتان به شما اهدا کرده است، از مبارزات زنان

Ver video "نماد مبارزه با خشونت جنسیتی در کنگو از تجربیاتش می گوید"