Videos relacionados con استثمار

هموطنان ملاله و ساتیارتی شادمان از جایزه صلح نوبل مشترک

برندگان جایزه صلح نوبل برای دفاع از حقوق کودکان مبارزه می کنند

ملاله یوسف زی که برای حق تحصیل دختران فعالیت می کند، از برندگان نوبل صلح شد.

دختر هفده ساله پاکستانی جوانترین فردی است که جایزه نوبل را دریافت کرده است.

او در یازده سالگی، در مورد وضعیت زندگی تحت حاکمیت طالبان وبلاگ می نوشت. در این ویدیو که روی همین وبلاگ منتشر کرد او می گوید آرزوی ادامه تحصیل دارد و می خواهد پزشک شود.

دقیقا دو سال پیش بود که او در دره سوات پاکستان، مورد حمله طالبان قرارگرفت. یک گلوله به سر ملاله اصابت کرد اما او بطور معجزه آسایی از مرگ نجات یافت و برای درمان به بریتانیا اعزام شد.

در اکتبر ۲۰۱۳ میلادی، ملاله به خاطر تلاش هایش برای حمایت از حق تحصیل کودکان، برنده جایزه حقوق بشری ساخاروف شد.

او در مقر سازمان ملل هم سخنرانی و تاکید کرد که برای احقاق حقوق زنان و کودکان خواهد جنگید.

دوازدهم ژوئیه ۲۰۱۳، همزمان با شانزدهمین سالروز تولدش، او در برابر نمایندگان سازمان ملل متحد گفت:

«یک کودک، یک معلم، یک کتاب و یک قلم می تواند دنیا را تغییر دهد. آموزش تنها راه حل است.»

بنیادی که ملاله برای آموزش کودکان تاسیس کرده، در پاکستان، نیجریه، اردن، سوریه و کنیا فعالیت می کند.

ملاله یوسف زی، به طور مشترک با کایلاش ساتیارتی، فعال هندی حقوق کودکان، برنده جایزه نوبل صلح شد.

کایلاش ساتیارتی سالهاست که برای حق تحصیل کودکان و نجات کودکان کار تلاش می کند.

چند سال پیش آقای ساتیارتی پس از یک نشست بین المللی گفت: «باز هم، سیاستمداران با سخنان زیبای همیشگی خود اما بدون پول آمدند. همیشه دسته چکشان را فراموش می کنند. آنها باید با دسته چک می آمدند و برای مدرسه رفتن کودکان فقیر پول می دادند. چون ما می دانیم که مدرسه، تنها راه برای دستیابی به حقوق اساسی در این جهان است.»

کایلاش ساتیارتی از سال ۱۹۸۰ میلادی شغل مهندسی برق را کنار گذاشت تا با کار کردن کودکان و استثمار آنها مبارزه کند.

به گفته او تنها در کشور هند، احتمالا بیش از شصت میلیون کودک با دستمزد ناچیز به کار مشغولند که بسیاری مانند برده از کمترین حقوق انسانی برخوردار نیستند.

Ver video "برندگان جایزه صلح نوبل برای دفاع از حقوق کودکان مبارزه می کنند"

گفتگو با دکتر دنیس موک وگه: باید از زنان کنگو بسیار بیاموزیم

دکتر دنیس موک وگه، بیش از ۱۵ سال است در جهت رفع ستمی که بر وجدان مثله شده زنان در جمهوری دموکراتیک کنگو می رود، تلاش می کند. او پزشک زنان ومتخصص جراحی های ترمیمی و برنده جایزه ساخاروف برای آزادی اندیشه در سال ۲۰۱۴ است. ما او را در بروکسل، در بیمارستان سن پیر ملاقات کردیم و در ارتباط با همبستگی بین اخلاق و ماموریت پزشکی او به گفتگو نشستیم.

یورونیوز: “دکتر موک وگه، سپاس از اینکه با ما هستید. جایزه ساخاروف بسیار متفاوت است با جوایز دیگری که شما دریافت کرده اید. بسیاری دیگر نیز آن را دریافت کرده اند. اما از این جوایز چه کاری بر می آید وقتی که فردی نظیر شما هر روز با وضعیت بدتری از رفتار با انسان ها روبرو هستید؟”

دنیس موک وگه: “ما برای مبارزه با شری که به کنگو روی آورده، به همبستگی دولت های اروپایی نیاز داریم. امروزه تجاوز توام با خشونت علیه زنان دارد جنبه عمومی پیدا می کند. این سلاحی فوق العاده خطرناک است که وجدان بشری همه ما را نابود می کند.”

یورونیوز: “از ۱۵ سال قبل که این بیمارستان را دایر کردید، بیش از ۴۰ هزار نفر از زنان و دختران در آن درمان شده اند. آنها قربانی چه چیزی هستند؟”

دنیس موک وگه: “زنانی هستند که مورد تجاوز قرار گرفته اند و اغلب در منظر عمومی و در حضور شوهر و بچه هایشان. اما پس از تجاوز نیز مورد شکنجه جمعی قرار می گیرند و زنانی که به من مراجعه می کنند دستگاه تناسلی شان جراحت های جدی دارد.”

یورونیوز: “چنین رفتار قساوت آمیزی با اشیایی مانند چوب و بطری شکسته و از این قبیل صورت می گیرد. چه کسانی مرتکب این جنایت ها می شوند و چرا؟”

دنیس موک وگه: “متاسفانه در کنگو با گروه های مسلح بسیاری مواجهیم که از طرف شرق از بوروندی، رواندا و اوگاندا می آیند. آنها در کنگو با گروه های مسلح محلی که “مای-مای” نامیده می شوند در ارتباط قرار می گیرند. آنها جوانانی هستند که شستشوی مغزی داده شده اند و در حقیقت به نابودی جامعه دست می زنند تا سرزمین شان را اشغال کنند و آنها را مورد بهره کشی قرار دهند.”

یورونیوز: “شما از منطقه کیوو نام بردید که منطقه ای از شرق جمهوری دموکراتیک کنگو است، یعنی جایی که بیش از ۲۰ سال است خشونت از آن سر برآورده است. باندهای مسلحی هستند که برای کنترل قطعه ای از این سرزمین می جنگند و ظاهرا برای منابع طبیعی آن. اساسا منابع ثروت آنجا چیست و جه ارتباطی با وضع فاجعه بار زنان در کیوو دارد؟”

دنیس موک وگه: “در حقیقت این بخش از کنگو دارای ذخایر معدنی استراتژیک بویژه سنگ های معدنی کلومبیت و کاسیتریت است. این مواد معدنی در ساخت ابزار الکترونیکی به کار می روند که طالب زیادی دارد. به همین علت وقتی باندهای مسلح آنجا را اشغال می کنند، نه تنها زمین دار آنجا می شوند بلکه به استثمار مردم می پردازند. می توانم بگویم که اینگونه رفتار با زنان یعنی تجاوز و مجروح کردن دستگاه تناسلی آنها در منظر عام و در برابر دید همگان نیز برای تهدید و ارعاب جامعه است.”

یورونیوز: “موضع مقامات دولتی چیست؟ در آنجا بیش از ۲۰ هزار نفر از نیروهای سازمان ملل نیز حضور دارند. آیا همه با آنچه روی می دهد همداستانند؟

دنیس موک وگه: “آنچه می توان دید این است که پس از امضای پیمان صلح، حکومت هرگز به کنترل واقعی این مناطق نپرداخته است. گروه های مسلح دست به قتل و تجاوز می زنند، در حالی که ارتش باید از مردم حفاظت کند. زنان و کودکان پیوسته در انتظار چنین حفاظتی هستند. در مورد حضور نیروهای سازمان ملل، من همیشه فکر کرده ام که سازمان ملل می تواند در جهت برقراری صلح کمک کند. اما بسیار دشوار است که برای مراقبت از هر زن یا کودکی یک سرباز سازمان ملل در نظر گرفته شود.”

یورونیوز: “اما آیا عاملان این حمله ها شناسایی می شوند و تحت پیگرد قرار می گیرند؟ آیا دادگستری در کیوو هست؟”

دنیس موک وگه: “متاسفانه باید بگویم که آنها کاملا معاف از مجازات هستند.”

یورونیوز: “بعض از مردم و البته بیشتر زنان، درخواست برپایی یک دادگاه کیفری بین المللی در شرق کنگو کرده اند. شما از آن ها حمایت کرده اید؟

دنیس موک وگه: “نه تنها حمایت کرده ام، بلکه دادخواستی را امضا کرده ام برای برپایی یک دادگاه جرایم بین المللی برای آنچه در کنگو اتفاق می افتد. وقتی سخن از میلیون ها کشته و صدها هزار مورد تجاوز علیه زنان مطرح است، ما نمی توانیم بایستیم و فقط ارقامی این چنین را بشماریم، بلکه باید روند قضایی آغاز شود که اجازه دهد حقایق شناخته شوند و عدالت اجرا شود. همانگونه که امروزه در جهان انجام می شود. در درگیری های مسلحانه نباید زنان به موضوع منازعه و میدان جنگ تبدیل شوند و اگر کسی چنین کند باید مورد رسیدگی و قضاوت بشری قرار گیرد.”

یورونیوز: “شما خودتان دو سال قبل قربانی توطئه ای برای ترور بودید. به دنبال آن به عنوان تبعید به بلژیک آمدید، اما پس از دو ماه تصمیم به بازگشت و ماندن در آنجا گرفتید. در حالی که شما پنج بچه دارید و تهدید شما نیز ادامه دارد. گویا برایتان تصور زندگی بیرون از کیوو دشوار است.”

دنیس موک وگه: “زنان کنگو بسیج شدند و به همه مقامات از دبیر کل سازمان ملل تا رئیس جمهوری نامه نوشتند که از من خواسته شود تا بازگردم و اگر آنها نمی توانند امنیت من را تامین کنند، خودشان آن را به عهده خواهند گرفت. اما آنها قاطعانه از من خواستند که به کنگو بازگردم. آن زمان فکر کردم شاید این یک شور و هیجان باشد، اما یک ماه بعد وقتی آنها هیچ واکنشی ندیدند، خود زنان آغاز به سازماندهی کردند. هر هفته محصولاتشان را برای فروش به بیمارستان می آوردند تا پول ویزیت من را بپردازند. من خیلی تحت تاثیر قرار گرفتم و با خود گفتم این زنان چه نیرویی هستند که خودشان روزانه با کمتر از یک دلار سر می کنند اما چنین قدرت بسیجی دارند. از خود می پرسیدم آیا زندگی من بیش از جان هزاران زن ارزش دارد؟ و تصمیم به بازگشت گرفتم.”

یورونیوز: “اما چرا شما وقت خود را صرف تعهد اصلی خود نکردید و به سیاست پرداختید؟ زیرا تا زمانی که این مبارز

Ver video "گفتگو با دکتر دنیس موک وگه: باید از زنان کنگو بسیار بیاموزیم"